‘Jij doet altijd andere dingen, laat je niet tegenhouden en probeert het gewoon. Zo stoer dat je dat doet.’
Ik weet niet zo goed hoe ik moet reageren na deze uitspraak. Ietwat hakkelend bedank ik haar voor het compliment. Ik kan het echter niet laten om gelijk te benoemen dat een hoop van die hobby’s momenteel stilliggen.
Het boeit haar ongetwijfeld niet of ik nou een blog schrijf, paaldans of fotografeer. Of dat ik al m’n tijd in het uitgeven van een kinderboek stop. Ik daarentegen baal direct als ze de hobby’s benoemd die in haar ogen zo anders en gewaagd zijn. Ik denk aan m’n blog van een tijd geleden. Chanti Chanté is alive and kicking… Ha, dat zal vast!
Ik heb planten in m’n tuin staan die nog meer ‘alive’ ogen dan mijn hobby’s.
Onderweg naar huis blijft het maar door mijn hoofd spoken, ik word er knettergek van. Ik besluit om het even op te schrijven, misschien kom ik erachter waarom ik toch die behoefte heb om het compliment direct af te zwakken. Het schrijven gaat lekker en al snel is er een goede opzet voor een nieuwe blog. Grappig hoe inspiratie soms werkt.
Ik trek de conclusie dat ik wat streng ben voor mezelf. De perfectionist in mij is er van overtuigd dat het altijd beter kan. Het blijft een vermoeiende eigenschap.
Zou dat perfectionisme ook de reden zijn dat alles stil ligt momenteel? Over het antwoord hoef ik niet eens na te denken. Tuurlijk ben ik bang dat het niveau op alle fronten gezakt is en dat ik daardoor niet aan de verwachtingen kan voldoen. Zo frustrerend!
Gewoon weer starten, niet treuzelen en vooral accepteren dat het tijd nodig heeft. Dat is wat ik besluit. ‘Best stoer dat ik dat doe’, denk ik terwijl ik een pole step doe en gniffel over mijn ietwat overdreven actie om daadwerkelijk bij nul te beginnen.
