De vitrinekast

De vitrinekast is leeg, het tuinhuisje is weg en alleen de olifantencollectie staat nog in het huis. De afgelopen weken heeft mijn familie het huis van mijn opa en oma leeggehaald. Binnenkort wordt de huur opgezegd en zal ik daar nooit meer komen. Ik ben er al een tijd niet meer geweest. 

Ik sta bij mijn moeder in de tuin en bekijk alle snuisterijen uit de vitrinekast en het huis van mijn opa en oma. Van een hoop van de spullen wist ik niet eens van het bestaan af ondanks dat ik vaak met mijn neus tegen het glas van de vitrinekast heb gestaan. Van een hoop andere spullen krijg ik echter gelijk een warm gevoel die herinneringen oproept. 

Mijn moeder heeft een klein versleten souvenirtje waarop je de datum kunt zien bewaard. Een rond zilver souvenirtje uit eigen land dat altijd op de juiste datum stond. Oma pakte het elke dag uit het nisje en zorgde dat de datum correct was. Die tik van oma, die ik hoogstwaarschijnlijk ook van haar heb, maakt dat versleten souvenirtje ineens immens waardevol. Dit warme gevoel is nog beter dan de huidige warmte door de zon in de tuin.

Pillendoosjes met een afbeelding erop, een mini ballerina, zilveren dennenappels en een gouden medicijnvermaler. Je kunt het zo gek niet bedenken en het komt uit de tas. Ik kijk heel goed en besluit om een aantal spullen mee te nemen naar huis. 

Thuis geef ik alles een plekje en mijn oog valt op een drieluik dat ik 2 jaar geleden al uit de vitrinekast heb gehaald. Ik ging samenwonen en oma was al een jaar overleden. Ik was niet vaak alleen met opa maar ging die dag alleen bij hem langs om samen met z’n twee wat uit te kiezen. Een mooie herinnering aan oma voor in mijn huis. Opa had voordat ik kwam al in de kast gekeken en was nieuwsgierig naar wat ik ging kiezen, hij dacht het wel te weten.

Het drieluik, met daarop afbeeldingen van Maria, blijkt een souvenir van een vakantie te zijn. Opa vertelt dat hij en oma het aan zijn moeder cadeau hebben gedaan. Toen zijn moeder overleed en zij het huis van zijn ouders aan het opruimen waren kozen zij ervoor om dit drieluik te bewaren. Als ik tegen opa zeg dat, dat is wat ik in mijn huis wil begint hij te lachen. Een grote grijns verschijnt op zijn gezicht want hij had gelijk. Er waren in zijn ogen maar 2 opties en ik koos daar 1 van.

Nu, 2 jaar later, heb ik weer wat uitgekozen uit de vitrinekast. Dit keer optie nummer 2. Niet alleen omdat ik het mooi vind maar ook om het verhaal. Het verhaal dat mij een warm gevoel bezorgd. Het verhaal van opa en mij, samen bij de vitrinekast.