Wat is het al lang geleden dat ik een blog heb geschreven! Ik zit op de bank in mijn badjas en kijk op mijn website als ik zie dat de laatste in juli verscheen. De laatste maanden waren druk, chaotisch en bijzonder en dat zie je terug aan mijn site. Sinds mijn laatste blog zijn er een aantal foto’s verschenen van een toffe samenwerking maar ook dat werd er even snel opgezet zodat ik alles verder zelf kon bijbenen. Het klinkt cliché maar “wat gaat de tijd snel” is het eerste wat in mij opkomt. Die gedachte heb ik wel vaker de laatste tijd.
Mijn werk als oncologieverpleegkundige vraagt nog steeds veel aandacht en daarnaast groeit er nu een kleine man in mijn buik die we in maart mogen ontmoeten. Maart… dat is al bijna! Als er dan nog tijd en energie overblijft voor deze “mommy to be” besteden we dat aan alle veranderingen die nog nodig zijn in huis, want ja er staat ook nog een verbouwing op de planning. Hoe krijg ik het voor mekaar, alles komt tegelijk lijkt het wel.
Steeds vaker vraag ik mij af hoe ik mijn droom om fotograaf te worden niet laat vervagen. Hoe houd ik de drie verschillende ballen in de lucht zonder gillend gek te worden?! Misschien is het een kwestie van goed plannen; evenredig tijd vrijmaken voor Chantal de verpleegkundige, mama en de fotograaf. Dat zou toch moeten lukken zou je denken?!
Terwijl ik in mijn agenda kijk om te zien of er om mijn werk heen tijd is voor wat fotografie gaat mijn telefoon. De neuroloog belt, mama Chantal gaat nu toch weer even voor.
Na het gesprek begint de kleine man in mijn buik weer lekker te schoppen. Ik wrijf over mijn buik terwijl ik besef dat ik straks een eigen modelletje krijg. Chantal de fotograaf is ook gewoon mama in spé en die balans komt er dus wel. In het ergste geval laat ik een bal een keer vallen. Dan rapen we ‘m op en proberen we het gewoon opnieuw. Mijn fotografiedroom stopt niet bij een beetje chaos en drukte.